اين واژگان را مي‌توان كليدي‌ترين واژگان واژه‌نامه معماري ايراني و معماري سنتي ايراني دانست

.
آبدارخانه: فضاي مخصوص تهيه چاي و شربت و قليان

                                                    


اتاق گوشوار: اتاقي كه در طبقه بالا، كنار تالار قرار مي‌گيرد و به آن ارتباط دارد.

                                               
ارسي: پنجره بزرگ چوبي كه يك جبهه اتاق را به‌طوركامل مي‌پوشاند و داراي بازشوهاي كشويي بالارونده و شيشه‌هاي رنگين است.

                                                 

 
اندروني: بخشي از خانه كه مخصوص زن، فرزندان، خدمتگزاران و ساير اهل خانه بوده است.

                                               


ايوان: فضاي نيم‌باز مسقفي كه از سه طرف محدود و از يك طرف باز است.

                                               


ايوانچه: ايوان كوچك و كم عمق

                                                  


ايوان ستون‌دار: فضاي نيم‌باز ستون‌داري كه معمولا مقابل فضاهاي بسته قرار مي‌گيرد.

                                                  


بادگير: عنصر مرتفعي كه روي بام قرار مي‌گيرد و جريان هوا را به درون ساختمان هدايت مي‌كند.

                                                  


بيروني: بخشي از خانه كه مخصوص ميهمانان است.

                                              


پنج‌دري: اتاق بزرگي كه پنج پنجره بزرگ در كنار يكديگر و به سمت حياط دارد.

                                              


تالار: اتاق بزرگ و تشريفاتي خانه كه معمولا محل پذيرايي از ميهمانان است.

                                                 


تالار سرداب: فضاي تالارمانندي كه در زيرزمين خانه قرار مي‌گيرد.

                                                   


جلوخان: فضاي باز پيش از سردر ورودي

                                                     


چهارصفه: فضاي صليبي‌شكلي كه از يك فضاي گنبددار در مركز و چهاربخش با پوشش طاق و تويزه در چهارطرف آن تشكيل شده است.