بیاد برادر شهیدم

                  " علیرضا " ی عزیز

                                         که خیلی زود از میانمان پرگشید.     

 

       باورش سخت است، می گویند: دیگر نیستی!

       بر سر تنهایی ما، سایه گستر نیستی!

       دیگر از در، تو نمی آیی؛ نمی خندی به من

       در حیات بی بهارم شادی آور نیستی

       تا خبر پیچید، رنگ از روی رویاها پرید

       خانه از فقدان تو پر شد، برادر! نیستی

       مهربان من! پدر دلتنگ و تنها مانده است

       ظاهرا" دلواپس چشمان مادر نیستی...

                      * *

       لحظه یی غافل شدم از باد و... دیدم ناگهان

       دست من خالی شد ای سرخ معطر، نیستی!

       ای تن خونین گل، بر خاک خرداد زده!

       بوی بهار است در باغی که دیگر نیستی

             سالها بر ماه تو، ابر فراموشی زدیم

             حتم دارم از دل ما ، کم مکدّر نیستی!

             بی تو دلهامان شکسته، بغضهامان در گلو؛

             خوش به حالت که در این جمع مکسّر نیستی!

                           * *

             سایه ات جاری ست در هر پرسه ی دلتنگی ام

             گرچه پیش چشمم ای روح تناور! نیستی...

 

                                                      بمناسبت چهارده خردادماه ۱۳۶۳

                                                           بیست وششمین سالگرد

                                                        شهادت علیرضا جدیری عباسی