واژه كوكو از واژه فرانسوي Rocaille به معني سنگريزه گرفته شده است، اين واژه مخصوصاً به سنگ ريزه‌ها و صدف‌هايي اطلاق مي‌شود كه در تزئين غارهاي مصنوعي به كار مي‌رفت، روكوكو در حقيقت ادامه شيوه باروك بود كه مخصوصاً در فضاهاي داخلي با افراط در تزئينات و ريزه‌كاري توام به كار مي‌رفت.

     سبک روكوكو در فرانسه به دنيا آمد و در آلمان به حد اعلاي تكامل رسيد. آزادي معماري در اين سبك از حد و حصر گذشت و آنها اشكال خاص معماري اين دوره را به وجود آوردند. معماري اين دوره سبك، ريزنقش و شادي‌انگيز است، از ويژگي آن به كارگيري بيش از پيش عدم تقارن در تزئينات مي‌باشد.

     روكوكو آخرين تجلي يك سبك اصيل اروپايي است و هنر روكوكو  براي ايجاد زيبايي بدون رعايت ملاحظات می کوشد.

      از آغاز اين دوره، تزئينات داخلي بناي مارلي، معماري نمازخانه ورساي، جايگاه خوانندگان نوتردام، كاخ فردريك كبير و كليساي قديس يوحنا را مي‌توان نام برد.